Για ένα καλύτερο ... τετράποδο μέλλον!

                                   

    Πέρυσι το χειμώνα εγκαταλείφθηκαν από αγνώστους στον προαύλιο χώρο του σχολείου μας δύο πανέμoρφα θηλυκά σκυλάκια. Το γεγονός αυτό αρχικά μας εξέπληξε όλους, καθώς ήταν η πρώτη φορά που γινόμασταν μάρτυρες μιας τέτοιας ανεύθυνης πράξης. Τις πρώτες μέρες οι καθηγητές μάς έκαναν έκκληση να υιοθετήσουμε τουλάχιστον το ένα από τα δύο ή να προτείνουμε σε κάποιον γνωστό μας να τα υιοθετήσει.

    Πήρε σχεδόν μια εβδομάδα η αναζήτηση αυτού του "περιζήτητου" εθελοντή, ο οποίος τελικά δε βρέθηκε ποτέ για δύο λόγους: πρώτον, επειδή όλοι μας είχαμε ήδη κατοικίδιο στο σπίτι, και δεύτερον, επειδή ορισμένοι θεώρησαν την υιοθέτηση ενός σκύλου ένα επιπλέον βάρος, το οποίο δεν ήθελαν απ'  ό,τι φαίνεται να σηκώσουν. Κι έτσι, πήραμε την απόφαση να φιλοξενήσουμε και τους δύο σκύλους στο σχολείο.

    Πάνω, λοιπόν, που προσαρμοστήκαμε στη νέα αυτή κατάσταση, προς λύπη όλων, το ένα από τα δύο αξιολάτρευτα αυτά πλάσματα πατήθηκε από αυτοκίνητο που περνούσε έξω από το σχολείο. Το ατυχές αυτό γεγονός μας έκανε να στρέψουμε την προσοχή μας στη σκυλίτσα που έμεινε, φροντίζοντας καθημερινά να της παρέχουμε μία ασφαλή και χαρούμενη ζωή. Πώς; Με το να της παρέχουμε τροφή, με το να παίζουμε μαζί της στα διαλείμματα, με το να τη δένουμε για λόγους ασφαλείας, με το να την πηγαίνουμε στον κτηνίατρο για εμβολιασμούς και ό,τι άλλο χρειάζεται, κ.λπ. Και όλα αυτά τα κάνουμε επειδή το θέλουμε και όχι επειδή πρέπει ή για να συγκινηθούν οι καθηγητές μας και να μας βάλουν καλύτερο βαθμό.

    "Ωραία, και γιατί κάποιος να κάνει τόσες θυσίες για ένα ζώο;" θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί. Η απάντηση αυτού του ερωτήματος είναι πολυδιάστατη. Πρώτον, επειδή είναι θέμα πολιτισμού. Δεν είναι δυνατό σε μια κοινωνία του 21ου αιώνα να έρχονται τα ζώα σε δεύτερη μοίρα ή να υποφέρουν από την κακομεταχείριση του οποιοδήποτε "ιδιοκτήτη" τους. Δεύτερον, όσο κι αν μας φαίνεται παράξενο, τα ζώα έχουν δικαιώματα, των οποίων η παραβίαση διώκεται από τον νόμο (σε κάποιους ενδεχομένως "να ακούγεται"  τρελό, για άλλους όμως είναι αυτονόητο). Άρα, ο άνθρωπος, αφού διαθέτει λογική, θα πρέπει να μάχεται για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων των ζώων, μιας και αυτά δεν μπορούν να τα διεκδικήσουν από μόνα τους. Τρίτον, γιατί δεν υπάρχει πιο γλυκιά ανταμοιβή από το παιχνιδιάρικο και γεμάτο αγάπη χάδι του ζώου στο πόδι σου, στο χέρι σου, και σε ακραίες περιπτώσεις στο μάγουλό σου (!). Τέταρτον, επειδή ο άνθρωπος πρέπει να κατανοήσει ότι ανήκει και ο ίδιος στο ζωικό βασίλειο και ότι είναι υποχρέωσή του να προστατεύει τα άλλα είδη. Θα μπορούσα αναφέρω και πέμπτον και έκτον κ.ο.κ, αλλά θεωρώ ότι όσα ανέλυσα αρκούν για να πείσουν κάποιον που πιθανώς θα έθετε ένα τέτοιο ερώτημα.

    Ένα ερώτημα το οποίο μου έθεσε κάποιος πριν από λίγους μήνες ήταν το εξής: " Δε λυπάσαι τους ανθρώπους που δεν έχουν να φάνε και παρέχεις τόση πολυτέλεια σε ένα σκυλί;" . Η αλήθεια είναι ότι και εγώ τους λυπάμαι, και εσύ που διαβάζεις το άρθρο, και αυτός που με ρώτησε. Το άσχημο είναι, όμως, ότι μένουμε στο να τους λυπόμαστε, χωρίς να προχωράμε σε έμπρακτη βοήθεια. Όχι όλοι, αλλά οι περισσότεροι από εμάς. Αυτό αληθεύει, αλλά δεν έχει καμία σχέση με τη φιλοζωΐα και την ευθύνη που έχει ο άνθρωπος απέναντι στα ζώα. Υπάρχουν τα φιλανθρωπικά ιδρύματα και τα φιλοζωϊκά ιδρύματα, και ο καθένας στηρίζει όποιο θέλει από τα δύο. Δεν μπορεί κανένας να κατακρίνει κάποιον για το ποιο από τα δύο στηρίζει, πόσο μάλλον όταν ο ίδιος δεν στηρίζει κανένα από τα δύο - ούτε καν αυτό που υπερασπίζεται. Η πρόοδος των δύο κατηγοριών (άνθρωπος-ζώο) πρέπει να γίνεται ανεξάρτητα από το στάδιο στο οποίο βρίσκεται η καθεμία.

    Για να επανέλθω στο θέμα της υιοθεσίας ενός ζώου, θεωρώ σκόπιμη την αποσαφήνιση μιας έννοιας που έχει χάσει τη σημασία της: την έννοια του ιδιοκτήτη ενός κατοικιδίου. Δεν είναι ιδιοκτήτης αυτός που παίρνει στο σπίτι του έναν σκύλο απλώς για να γεμίσει τον χρόνο του. Ιδιοκτήτης είναι εκείνος που υιοθετεί (προσοχή στη λέξη: όχι αγοράζει, αλλά υιοθετεί) έναν σκύλο, προκειμένου να του προσφέρει μια καλύτερη ζωή. Του παρέχει ασφαλή κατοικία, τροφή, τον πλένει, τον πηγαίνει τουλάχιστον δύο φορές το χρόνο στον κτηνίατρο για τους απαραίτητους εμβολιασμούς και τις γενικές εξετάσεις, μαζεύει τις ακαθαρσίες του καθημερινά, του αφιερώνει χρόνο για παιχνίδι, δε βαριέται να τον βγάζει βόλτα καθημερινά, ανεξάρτητα από το πώς πήγε η μέρα του στη δουλειά ή στο σχολείο, κ.λπ. Επιπλέον, ο ιδανικός ιδιοκτήτης κατοικιδίου καταγγέλλει με κάθε τρόπο κάθε προσπάθεια εξόντωσης ζώων από ανθρώπους και δε φοβάται να καταφύγει ακόμα και στην αστυνομία. Αυτές, πιστεύω, είναι οι παράμετροι που πρέπει να λάβει κανείς υπόψη του πριν να πάρει ένα κατοικίδιο στο σπίτι, προκειμένου να είναι και οι δύο ευτυχισμένοι.

Ακούω μερικές φορές τους συμμαθητές μου να σχολιάζουν αρνητικά το γαύγισμα της σκύλας μας, όταν έχουμε μάθημα. Και μόνο στην ιδέα όμως ότι κάποιος την παράτησε και - ίσως - της φερόταν άσχμημα πριν, χαίρομαι που ζει και σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να ακούω όλη τη μέρα το γαύγισμά της.

    Τέλος, οφείλουμε ένα μεγάλο "Ευχαριστώ" στις φιλοζωικές οργανώσεις όλης της Ελλάδας, διότι με αξιέπαινη προθυμία επιτελούν αφιλοκερδώς το έργο τους για χάρη των τετράποδων φίλων τους. Οφείλουμε, όμως, και μια "συγγνώμη" σε όλες εκείνες τις τετράποδες ψυχές που χάθηκαν - και που δυστυχώς συνεχίζουν να χάνονται - εξαιτίας της αδιαφορίας μας ή της απανθρωπιάς μας.


Το άρθρο αναρτήθηκε για πρώτη φορά την Τρίτη 18/11/14  από τους διαχειριστές της ιστοσελίδας του ΓΕΛ Αγίας Τριάδας στην επίσημη ιστοσελίδα του σχολείου, ως κείμενο υιοθεσίας των αναφερόμενων ζώων. Μπορείτε να το διαβάσετε και εκεί στον ακόλουθο σύνδεσμο:  http://lyk-ag-triad.arg.sch.gr/drupal/?q=el/node/180. Σε περίπτωση διαγραφής του συγκεκριμένου άρθρου από τον προηγούμενο ιστότοπο, ενημερώνω ότι θα έχετε τη δυνατότητα να το βρείτε στην ιστοσελίδα μου όποτε το θελήσετε.